Vrijwel iedereen op aarde is bekend met LSD, maar het zijn meestal alleen psychedelische liefhebbers die weten van zijn minder bekende neef LSA. De twee stoffen zijn zeer nauw verwant, hoewel ze niet exact dezelfde ervaring produceren.
Dit artikel zal de verschillen tussen LSD en LSA onderzoeken voor degenen die daar nog niet bekend mee zijn. Als je klaar bent met het artikel, kun je zelf beslissen of LSA de moeite waard is om na te streven.
LSD, zuur en roggebrood
LSD, een afkorting voor lyserginezuurdiethylamide en over het geheel bekend als zuur (acid), is een zeer krachtige psychedelische drug. Het is misschien wel de meest populaire psychedelische drug die de wereld ooit heeft gekend. Gezien het feit dat het pas ongeveer een eeuw bestaat, vergeleken met sommige natuurlijke psychedelica die al miljoenen bestaan en al duizenden worden gebruikt, is dit een teken van de kracht en het belang van LSD.
De wijdverbreide beschikbaarheid van LSD in de jaren zestig bracht de psychedelische ervaring in de mainstream. Lange, onstuimige trips waren niet langer voorbehouden aan sjamanen en medicijnmannen die in verre landen of in de buitenste ringen van de randcultuur verkeerden.
Deze snelle verspreiding van transformerende en bewustzijnsverruimende ervaringen werd bijna volledig toegeschreven aan zuur, hoewel mensen in de tweede helft van de jaren zestig de neiging hadden om allerlei andere leuke, muur ademende, gehoortextuurachtige ervaringen op te doen. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
Geschiedenis van het zuur
Zuur werd ongeveer 30 jaar eerder ontdekt, in 1938 om precies te zijn. Het werd ontdekt door de Zwitserse chemicus Albert Hofmann, die bezig was met het vinden van een nieuwe chemische stof die kan worden gebruikt als medicijn om bloedaandoeningen te behandelen.
Hoffman had gekeken naar een reeks chemicaliën die ergolines worden genoemd. Ergolines zijn een klasse chemicaliën die groeien op een bepaald type schimmel, moederkoren genaamd, die zelf (onder andere) op roggebrood groeit.
Na het isoleren van lyserginezuur en het daaruit synthetiseren van LSD, oordeelde Hoffman dat het medicijn redelijk nutteloos was en zette het een paar jaar op de plank. Hij synthetiseerde een groot aantal ergolie verbindingen. LSD-25 wordt zo genoemd omdat het, volgens Hofmann zelf, “de vijfentwintigste stof in een reeks lyserginezuurderivaten” was.
Alsof hij voorafging aan de reputatie van het medicijn als psychedelica, herinnerde Hoffman zich later dat hij enkele jaren later, in 1942, door de chemische stof zelf naar zijn laboratorium werd teruggeroepen. Het ‘sprak tegen me’, zei hij, en het moedigde hem aan om ermee te blijven experimenteren. Dus deed hij wat elke zichzelf respecterende chemicus zou doen bij het horen van de stem van hun chemische kinderen. Hij nam een dosis zuur.
Zijn eerste reis was niet veel en zijn tweede reis was veel te veel. Hij werd zo high dat hij het werk moest verlaten, zijn assistent grijpende en als een gek naar huis fietsend terwijl de wereld om hem heen in hoog tempo uiteenviel. Hoffman raakte zo overrompeld door deze dosering (die gelukkig maar een paar keer sterker was dan de gemiddelde dosis LSD van tegenwoordig – en, afgaande op de belachelijke potentie van het medicijn, nog steeds veel minder dan een enkele milligram) dat zelfs vandaag, een eeuw later, wij nog steeds de datum van zijn ervaring (21 april) herdenken als ‘Fietsdag’ (Bicycle Day).
Tijdens zijn ervaring had Hoffman een aantal diepgaande inzichten en herkende hij onmiddellijk het potentieel voor het gebruik van zuur als therapeutische stof. Hij was van plan het specifiek te gebruiken om mensen een weg te bieden voor radicale transformatie en zelfverbetering.
Hij was niet dolblij toen het in de publieke omloop kwam en direct een plekje bemachtigde tussen blowers en vieze hippies. Hij vond de associatie met hippies en de drugscultuur een belediging voor de integriteit van de drug. Het is jammer dat Hofmann, die ongeveer tien jaar geleden overleed – nog steeds fel strijdend voor de verdediging van LSD als therapeutisch hulpmiddel – nooit de snelle verschuiving in het psychedelische stigma heeft gezien waarvan we de afgelopen jaren hebben mogen genieten. Tegenwoordig is LSD het onderwerp van een groot aantal onderzoeken en het gebruik ervan wordt door wetenschappers over de hele wereld overwogen voor allerlei soorten aandoeningen.
Desalniettemin kunnen we er zeker van zijn dat zonder Hoffman de psychedelische revolutie van de jaren 60 waarschijnlijk nooit had plaatsgevonden en dat onze wereld er vandaag de dag heel anders uit zou zien.
LSA – Morning Glory & Hawaiian Baby Woodrose
Aangezien LSD staat voor lyserginezuurdiethylamide, zou het je vergeven zijn te veronderstellen dat LSA dus stond voor lyserginezuur. Redelijk in de buurt: LSA verwijst naar D-lyserginezuuramide: gewone oude LySerginezuur-Diethylamide, die zijn diethyl mist, maar met wat extra D daarvoor in de plaats.
LSA wordt ook wel ergine genoemd. Dat klopt – het is ook een ergoline-alkaloïde en kan in dezelfde schimmel worden gevonden als lyserginezuur. Het wordt ook gevonden in een aantal andere verschillende planten.
LSA werd ook ontdekt door Albert Hoffman. (Hij ontdekte ook de meeste andere ergolines die in de natuurlijke wereld groeien). LSA werd echter in het laboratorium gemaakt lang voordat bekend was dat het een natuurlijk voorkomende verbinding was.
De LSD- en LSA-moleculen zien er ongeveer hetzelfde uit, afgezien van het diethylaspect, en functioneren in het lichaam ongeveer hetzelfde. In plaats van te worden gevonden in de moederkorenschimmel, kan LSA worden geïsoleerd uit een aantal verschillende planten. De twee meest populaire bronnen voor LSA zijn Hawaiiaanse Baby Woodrose zaden en morning glory (dagbloem) zaden. Geen van beiden zijn erg bereid hun psychedelische ingewanden op te geven. Als je ooit een half uur hebt besteed aan het kapotslaan van een handvol morning glory-zaden met een hamer in de hoop de psychedelische geheimen binnenin te ontdekken, dan weet je waar ik het over heb.
Wat Morning Glory betreft, er is een specifieke soort van de plant die je moet zoeken. Morning Glory is een vrij breed geslacht met meer dan duizend bloeiende planten erin.
Degene waar mensen naar op zoek zijn vanwege het LSA-gehalte, wordt Ipomoea Corymbosa genoemd, een klimplant die zijn wortels vindt in Midden- en Zuid-Amerika (alsof ze al niet genoeg psychedelische planten hadden die zich een weg banen door de jungle).
Gelukkig is het echte harde werk van het lokaliseren en kweken van de plant al gedaan door honderden groepen over de hele wereld. Het is niet moeilijk om lysergamiden zoals LSA in hun natuurlijke vorm online te vinden.
LSA Geschiedenis
De zaden van de Corymbosa-wijnstok hebben een uitgebreide traditionele geschiedenis in de regio’s waar ze groeien. Ze werden gebruikt voor rituele doeleinden in zowel Maya- als Azteekse culturen. De zaden werden Ololiuqui genoemd in de Nahuatl-taal; de naam bestaat vandaag nog steeds onder sommige stammen en psychonauten die dol zijn op het betuigen van respect voor plantengeesten of het toe-eigenen van culturen uit naam van onderlegd te zijn.
De Zapotecs van Mexico gebruikten dezelfde zaden ook. Ze werden soms gecombineerd met de zaden van R. Corymbosa, een vergelijkbare soort die ook ergolines bevat. De wijnstok bevat onder andere ergometrine, terwijl R. Corymbosa lysergol bevat in plaats van ergometrine.
Mazateekse stammen gaven de voorkeur aan de morning glory-zaden. Voor het eerst gedocumenteerd door Richard Schultes in 1941, stelden de rituelen van de cultuur – die al eeuwen teruggaan – hen in staat om ‘in contact te komen met hun goden’. Dezelfde traditionele praktijken worden nog steeds gevolgd.
De verbinding werd voor het eerst gesynthetiseerd en onder de aandacht gebracht van de Amerikaanse wetenschappelijke instellingen door middel van Albert Hofmann in 1947. Op dat moment ondergingen hij en zijn collega’s een uitgebreide synthese van lysergamiden.
Zijn experimenten omvatten een intramusculaire dosering waarin hij zich ontspannen en dromerig voelde.
LSA werd ook door de CIA gebruikt tijdens het illegale experimentele project MKULTRA. Vrijgegeven documenten tonen aan dat de CIA de bedwelmende en psychedelische eigenschappen van de verbindingen in de R. Corymbosa-wijnstok, waaronder LSA, wilde evalueren.
Het doel van het onderzoek was om het gemakkelijker te maken om grote hoeveelheden zaad te produceren die zelf een hogere concentratie LSA produceerden.
LSA vs. LSD – Overeenkomsten en verschillen
LSA en LSD hebben zeker meer overeenkomsten dan verschillen. De twee verbindingen zijn qua structuur bijna identiek en dus zijn hun effecten ook bijna niet te onderscheiden. Het belangrijkste verschil is de potentie (een volledige dosis LSA zal nauwelijks aanvoelen als een microdosis LSD) en hun bronnen.
Herkomst
Zoals eerder vermeld, heeft LSD zijn oorsprong als ergoline, een klasse chemicaliën waarvan bekend is dat ze in de moederkorenschimmel voorkomen. Tot nu toe is dat de enige plaats waar LSD op natuurlijke wijze vandaan komt.
Dat gezegd hebbende, het extractieproces dat de isolatie van LSD mogelijk maakt, is vrij complex en vereist veel apparatuur. Het proces zelf omvat ook de significante wijziging van de natuurlijke ergoline verbindingen. Als zodanig wordt LSD beschouwd als een synthetische verbinding.
LSA aan de andere kant is geïdentificeerd in een behoorlijk aantal verschillende planten, waaronder moederkoren. Hoewel de extractie ervan over het algemeen vervelend en frustrerend is, is het effectief als het op een natuurlijke manier wordt ingenomen en wordt het daarom als een natuurlijke stof beschouwd. Het kan synthetisch worden geproduceerd en elke LSA die in bulk wordt gekocht, is waarschijnlijk op deze manier gemaakt.
Chemische samenstelling
LSD is een synthetische verbinding. Het wordt niet van nature gevonden en moet worden gesynthetiseerd uit lyserginezuur. Het is zeer krachtig in zijn werking als een 5-HT-2a-serotonine-agonist, net als de meeste andere lysergamiden.
LSA is minder krachtig dan LSD. Doseringen zijn over het algemeen rond de 500 mcg. Het epimeer isoergine en de verwante verbinding ergine worden beide gevonden in het Morning Glory-zaad. Albert Hofmann experimenteerde met geïsoleerde, synthetische versies van deze verbindingen en ontdekte dat ze op zichzelf alleen apathie en een gevoel van leegte veroorzaakten.
Effecten
De effecten van LSD en LSA zijn zeer vergelijkbaar, hoewel LSA de intensiteit van LSD mist. Sterker nog, zelfs grote doses LSA produceren geen volledige psychedelische trip – althans niet op dezelfde manier als zuur.
Zuur produceert het volledige spectrum van lysergamide-effecten. Het is een krachtig hallucinogeen en heeft ook een diepgaande invloed op zowel de geest als het lichaam. Naast het veroorzaken van sensorische vervormingen, heeft LSD een aanzienlijke lichaamsbelasting (gekenmerkt door talrijke, en over het algemeen onaangename, fysieke symptomen).
LSA is ook niet zonder zijn eigen lichaamsbelasting. Gebruikers hebben gemeld dat fysieke symptomen lijken te verminderen als de LSA eerst uit het plantmateriaal wordt geëxtraheerd. Wanneer ze de zaden in hun geheel consumeren, zijn velen het erover eens dat LSA een aanzienlijk sterkere lichaamsbelasting veroorzaakt dan LSD alleen. Een deel hiervan is puur ongemak; een ander deel leidt tot enkele van de unieke voordelen van LSA: de kalmerende en droom bevorderende effecten.
Dit suggereert dat ofwel andere ergolines of misschien onbekende fytochemicaliën kunnen bijdragen aan de lichaamsbelasting, hoewel, realistisch gezien, lichaamsbelasting veel voorkomt bij veel verschillende ergolines en lysergamiden.
De invloed ervan op de geest is vrij sterk. Dit is één van de meest veelbelovende effecten van LSD. Deze effecten kunnen zowel recreatief als therapeutisch gunstig zijn
Recreatieve gebruikers hebben de neiging om te genieten van de verschuiving in bewustzijn naar de psychedelische mindset. Objecten, ervaringen en individuen krijgen eigenschappen die gebruikers misschien nog nooit eerder hebben opgemerkt. Of, net als in diepe meditatieve staten, kan iemand overweldigd worden door het gevoel dat hij iets voor de eerste keer ziet. Door dit te doen, wordt men zich meer bewust van de subtiliteiten en kwaliteiten van een object.
Hetzelfde soort verhoogde waardering en verbeterde observatie kan ook worden toegepast op onze mentale processen. Zuur verandert niet alleen de manier waarop we denken, maar het vergroot ook ons vermogen om de aard van het denken zelf waar te nemen en te overdenken. We kunnen ook aanzienlijk introspectiever worden en ons bewust worden van de subtiliteiten en interacties – texturen, zo je wilt – van verschillende soorten gedachten en emoties. In plaats van kwantitatief te blijven, zoals in het algemeen in het westerse dagelijkse leven, wordt de geest een kwalitatief interessant object.
Deze kwalitatieve verandering stelt mensen in staat om de werking van hun geest te verwerken en ernaar te kijken alsof het een groot tapijt of een uitgestrekt natuurlijk vlakte is. Dit is boeiend op zowel therapeutisch als recreatief vlak.
Recreatief kunnen mensen diep ingaan op vragen van filosofie of spiritualiteit. Zuur maakt de banden los tussen de materiële wereld en die gebieden die over het algemeen niet met de vijf zintuigen kunnen worden waargenomen. De psychedelische geestestoestand zorgt ervoor dat diepe introspectie en contemplatie op natuurlijke wijze naar boven komen. Gebruikers kunnen in korte tijd speculeren, nadenken, onderzoeken, evalueren en diepgaande en krachtige ideeën observeren.
LSD kan ook de stemming aanzienlijk veranderen. Tijdens een trip ervaren mensen vaak een breed scala aan emoties. Velen worden duizelig van het lachen en dwaasheden. Anderen werden teruggetrokken en nieuwsgierig. Veel mensen zullen beide uitersten, evenals alles daartussenin, meerdere keren tijdens hun reis ervaren.
Interessant genoeg zijn veel van de visuele hallucinaties die we ervaren terwijl we onder invloed zijn van LSD eigenlijk geen hallucinaties. Wanneer LSD interageert met het serotoninesysteem, is een van de belangrijkste invloeden dat het zelfbeperkende inputblok van de hersenen vertraagt of stopt. Dit systeem wordt gebruikt door de hersenen, zodat we niet constant worden overspoeld door het bombardement van energie en prikkels die ons altijd omringen. Het scheidt noodzakelijk geachte informatie van onnodig geachte informatie.
Met andere woorden, het meeste van wat we zien is geen hallucinatie: het is echt. We zien gewoon de wereld zoals die bestaat zonder dat onze hersenen willekeurig voor ons beslissen wat de moeite waard is om te zien en wat niet. De vloeibaarheid, versterkte kleur en andere visuele vervormingen geven ons een nauwkeuriger beeld van de chaotische aard van de werkelijkheid in vergelijking met de meer structurele stevigheid die we dagelijks ervaren.
De effecten van LSA zijn niet zo intens. Veel mensen melden dat de hallucinerende aspecten van LSA enigszins ontbreken. Aan de andere kant blinkt de stof uit in het introduceren van mensen in de psychedelische geestestoestand. Middelmatige tot lage doses zijn beschreven als “zuur zonder hallucinaties”, wat dit tot een geweldige studie maakt voor contemplatieve mensen die willen genieten van de verbeterde cognitieve vermogens die psychedelica bieden zonder zich aan een volledige trip te hoeven binden.
Beide stoffen kunnen dus als therapeutisch worden beschouwd. Ze stellen iemand in staat om gedachten en emoties op een veel diepere manier te observeren, analyseren en begrijpen dan in een normale hoofdruimte. Meer dan dat, de psychedelische geestestoestand wordt gekenmerkt door openheid, expressie, flexibiliteit en het vermogen om onderwerpen en emoties te onderzoeken die je normaal gesproken standaard zou vermijden.
Potentie
Een duidelijk verschil tussen LSD en LSA is de potentie.
Zuur is verreweg de krachtigste van de twee stoffen. Het doseringsbereik ligt over het algemeen tussen 75-150 microgram; ongeveer een tiende van een milligram. Deze dosis produceert middelzware tot sterke effecten die tussen de acht en twaalf uur aanhouden.
Therapeutisch gebruik
Wat lysergamiden betreft – in feite, voor zover psychedelica in het algemeen gaan – was het grootste deel van het onderzoek gericht op zuur. LSD was een cruciale drug in de ontwikkeling van de Noord-Amerikaanse en uiteindelijk mondiale cultuur. Het is een prominente stof en daarom een van de meest interessante om te bestuderen.
Dat gezegd hebbende, is ons begrip van zowel LSD als LSA ernstig belemmerd dankzij de antidrugswetten die na de jaren zestig werden aangenomen. Vanwege deze willekeurige regels zijn scheikundigen, wetenschappers, professionals in de geestelijke gezondheidszorg en artsen niet in staat om de werkzaamheid van LSD te evalueren (Tegenwoordig veranderen de zaken gelukkig ten goede. Bedrijven die zich toeleggen op psychedelisch onderzoek zijn publiekelijk gegaan en er zijn talloze klinische onderzoeken momenteel gaande om het effect van drugs zoals zuur, MDMA en ketamine op verschillende verschijnselen te observeren.)
Maar terug naar onze favoriete lysergamiden. Een studie die LSA evalueerde, observeerde het gebruik ervan voor de behandeling van clusterhoofdpijn. Clusterhoofdpijn is een van de meest pijnlijke aandoeningen ter wereld. Andrew Seawall, hoofdauteur van de studie, is van mening dat LSA nuttig kan zijn.
De studie omvatte eenvoudig het interviewen van 66 patiënten met de diagnose clusterhoofdpijn die ervoor hadden gekozen om zichzelf te behandelen met morning glory. 38% van hen zei dat LSA een clusterhoofdpijn binnen 20 minuten volledig kon stoppen. 43% bevestigde verder dat de LSA effectief is, hoewel niet zo snel.
Dat is echter slechts een enkele studie. Er zijn honderden onderzoeken gedaan naar LSD. Er bestaat geen twijfel over de medicinale waarde ervan, hoewel sommigen de geldigheid van veel van de onderzoeken in twijfel trekken.
Dit komt omdat een groot aantal van deze onderzoeken werd uitgevoerd voordat LSD illegaal werd gemaakt, tussen 1950 en het begin van de jaren zeventig. De invloed van LSD op de symptomen van een groot aantal psychiatrische aandoeningen werd herhaaldelijk beoordeeld en bleek nuttig te zijn. Helaas gebruikt de moderne wetenschap meer rigoureuze en veeleisende studierichtlijnen, dus onderzoekers hebben de eerdere onderzoeken moeten doorzoeken om de rest van de gemeenschap te voorzien van onderzoeken die voldoen aan onze moderne normen.
Rond deze tijd werd LSD als geneesmiddel op de markt gebracht door de laboratoria van Sandoz, die het de merknaam Delysid gaf. Het leger gebruikte LSD om het vermogen van soldaten te vergroten. De CIA gebruikte het in illegale projecten zoals MK-Ultra en overwoog het ook als een waarheidsserum te gebruiken.
Tegenwoordig hebben groepen zoals de Multidisciplinaire Association of Psychedelic Studies onderzoekers over de hele wereld in dienst om hallucinogenen zoals LSD grondig te onderzoeken. Hun baanbrekende onderzoek helpt om psychedelica niet alleen te vestigen als nieuwe therapeutische verbindingen, maar ook als unieke en veelbelovende studiegebieden.
