De impact van LSD op de hersenen is door de jaren heen onderwerp van discussie geweest. De meningen kunnen variëren van extreem tot extreem, waarbij sommige tegenstanders beweren dat LSD onomkeerbare schade aan de hersenen veroorzaakt, terwijl voorstanders zeggen dat, als LSD veranderingen teweegbrengt, dit zeker positieve veranderingen zijn die verband houden met neurale groei.
Naarmate de wereld haar kijk op het gebruik en de toepassing van psychedelica begint te veranderen, krijgen steeds meer onderzoekers subsidies om deze fascinerende stoffen te bestuderen. Als zodanig kunnen LSD-onderzoekers nu daadwerkelijk achterhalen wat voor soort impact LSD op de hersenen heeft.
Dat is wat dit artikel voor is om uit te leggen.
Effecten van LSD op mensen
LSD veroorzaakt een aantal krachtige en diepgaande veranderingen bij iedereen die het gebruikt. Deze veranderingen zijn niet zo heel veel anders dan die van andere psychedelica, maar LSD is een soort vlaggenschip geworden voor het vertegenwoordigen van het scala aan psychedelische effecten.
Deze effecten zijn om verschillende redenen fascinerend en interessant, niet in de laatste plaats omdat we niet echt begrijpen hoe ze werken. Dankzij de hersenscans die in dit artikel worden beschreven, weten we iets meer, maar we begrijpen nog lang niet helemaal hoe LSD deze talloze effecten produceert.
Veel van de effecten die door LSD worden geproduceerd, zijn waarschijnlijk gericht op gebieden van de hersenen die zelden in een relevante context worden onderzocht. Misschien zijn de meest relevante studies die van monniken en gedisciplineerde mediteerders die zichzelf in een trancetoestand kunnen brengen. Deze onderzoeken hebben activering van bepaalde hersengebieden en verminderde activiteit in andere hersengebieden aan het licht gebracht.
Maar zelfs als een acid trip soms overeenkomsten vertoont met een meditatieve gemoedstoestand, is er nog veel meer aan de hand. LSD produceert visuele en auditieve hallucinaties (die niet ongehoord zijn bij extreem gerichte en consistente meditatie die gedurende een aantal jaren wordt nagestreefd), drastische veranderingen in denken en perceptie, en een toename van waardering en bewustzijn voor het spirituele en metafysische.
We hebben nog niet in kaart gebracht welk deel van de hersenen gerelateerd is aan dit soort veranderingen. Een deel van de reden hiervoor is de zeer subjectieve aard van sommige van deze ervaringen. Hoe kun je bijvoorbeeld het niveau van spiritueel inzicht of bewustzijn dat iemand voelt, evalueren of kwantificeren? Zelfs als dat mogelijk zou zijn, zouden we niet weten welk deel van de hersenen verantwoordelijk is voor dit soort activiteiten.
Nu begrijp je enkele van de moeilijkheden waarmee mensen worden geconfronteerd die geïnteresseerd zijn in onderzoek naar LSD. Voeg daaraan het feit dat bij de modernste MRI-hersenscans mensen op een brancard worden gelegd en ze in een enorme, gapende cilindrische buis worden gevoerd gevuld met futuristische technologie en mensen in witte laboratoriumjassen? Dit klinkt als het recept voor een kafkaëske nachtmerrie.
Polariteit over de kwestie van LSD en het brein
Toen LSD in de jaren zestig voor het eerst aan populariteit won, waren voorstanders van de substantie enorm geïnspireerd door het potentieel als creatief en spiritueel hulpmiddel. Ze suggereerden dat LSD alles zou kunnen doen, van het genezen van de menselijke ziel en de planeet zelf, maar ook helpen om persoonlijke en spirituele groei op het niveau van het individu en de gemeenschap te vergemakkelijken.
Degenen die tegen LSD waren, hadden echter een heel andere mening. Ze geloofden dat LSD het werk van de duivel was of, als ze een minder religieus standpunt innamen, in ieder geval het werk van een medisch chemicus dat niet mocht worden misbruikt door jongeren die op zoek waren naar grappige kleuren en vormen.
Deze personen baseerden hun overtuigingen op de goed beschreven ervaring van een LSD-trip, die extreme veranderingen van kleur, geluid en textuur omvat. Men geloofde dat deze veranderingen alleen konden plaatsvinden door de circuits van de hersenen te beschadigen, waarbij velen LSD en schizofrenie of andere psychische stoornissen met elkaar vergeleken.
Hoewel de parallellen tussen LSD en psychische stoornissen nog steeds het bekijken waard zijn (die we in dit artikel hieronder zullen bespreken), lijkt het erop dat LSD zelf deze aandoeningen niet veroorzaakt. In feite lijkt het erop dat de hippies en LSD-enthousiastelingen van de jaren zestig dichter bij het doel waren dan degenen die LSD afwezen als een gevaarlijke en onpraktische illegale stof.
Dit artikel zal onderzoeken hoe en waarom de hippies van het Amerika van 1960, die LSD prezen om zijn vermogen om menselijk potentieel te activeren,… Nou, eigenlijk een beetje gelijk hadden.
Jouw brein op LSD
De wetenschap van LSD in de hersenen is een zeer gecompliceerde zaak die veel precisie vereist. Deskundige professionals die in staat zijn om met topapparatuur te werken, moeten aanwezig zijn om waarnemingen te doen met betrekking tot de hersenen van mensen onder invloed van LSD.
En hoe krijg je het voor elkaar om in de hersenen van iemand onder invloed van LSD te kijken? Je kunt niet zomaar iemands hoofd opensnijden en een kijkje nemen. (Nou, eigenlijk kan dat wel – veel hersenoperaties worden uitgevoerd terwijl de patiënt bij bewustzijn blijft, omdat de hersenen zelf geen pijn voelen). In plaats daarvan wil je vertrouwen op geavanceerde apparatuur om een hersenscan uit te voeren.
Wat is een hersenscan?
Hersenscans worden gebruikt om gedetailleerde afbeeldingen van de hersenen te maken voor artsen en andere medische professionals. Deze foto’s geven informatie waarmee artsen gezondheidsproblemen kunnen diagnosticeren of, zoals in het geval van psychedelisch onderzoek, kunnen observeren welke hersengebieden meer of minder actief zijn onder invloed van bepaalde stoffen.
Er zijn verschillende soorten hersenscans die kunnen worden gebruikt. Eén van de meest voorkomende zijn magnetische resonantie beeldvorming (MRI) en computertomografie (CAT) scans.
- Bij een CAT-scan worden speciale röntgenfoto’s gebruikt om beelden van de hersenen te maken. Deze beelden kunnen op een willekeurig aantal verschillende assen worden vastgelegd: verticaal, horizontaal, axiaal, enz. Hierdoor kunnen onderzoekers verschillende delen van hersenweefsel observeren. Soms injecteren artsen een contraststof in de hersenen die bepaalde gebieden verlicht of donkerder maakt, zodat de aandachtsgebieden beter zichtbaar zijn.
- Bij een MRI wordt een grote en krachtige magneet gebruikt in combinatie met radiofrequentie. Door de combinatie kunnen onderzoekers gedetailleerde beelden maken van verschillende organen in het lichaam, waaronder de hersenen. MRI-machines zijn in feite grote buizen waar patiënten in worden geschoven. De machine genereert een sterk magnetisch veld dat de natuurlijke rangschikking van waterstofatomen in het menselijk lichaam beïnvloedt door de kernen van de atomen uit hun normale positie te dwingen. Wanneer ze terugkeren naar hun standaardpositie, produceren ze radiosignalen die door de computer worden geïnterpreteerd en gebruikt om een zichtbaar beeld te produceren. Klinkt gezond, toch?
LSD-impact op de hersenen – De eerste hersenscans van 2016
In 2016 stemde een groep vrijwilligers ermee in om een psychedelische trip te ondergaan en hun hersenen te laten scannen, hoogstwaarschijnlijk vanwege de belofte van gratis LSD zonder het risico van juridische gevolgen.
Deze gratis LSD werd toegediend door middel van een intraveneuze injectie in plaats van via de typische vloeipapier, en de setting was heel anders dan de meeste psychonauten gewend zijn: in plaats van te trippen in een vertrouwde omgeving, werden ze beperkt tot een medisch laboratorium en omringd door machines en professionals in witte pakken.
De resultaten van hun abnormale psychedelische ervaring zijn echter ronduit diepgaand. Onderzoekers zeggen dat de hersenscans significant bewijs hebben opgeleverd dat hen kan helpen begrijpen waarom gebruikers zo’n diep gevoel van verbondenheid met het universum ontwikkelen.
Deze scans brachten veel dingen aan het licht die wetenschappers en psychonauten ertoe brachten hun begrip van hoe en waarom LSD hallucinaties veroorzaakt te heroverwegen.
Hoe de studie verliep
De opzet van een onderzoek is bijna net zo belangrijk als de daadwerkelijke resultaten van het onderzoek. Bij deze specifieke studie waren 20 vrijwilligers betrokken, die elk fysiek en mentaal fit werden geacht. Ze moesten op twee verschillende dagen naar de onderzoek kliniek gaan, de ene dag kregen ze een injectie van 75 mcg LSD (ongeveer de helft van de dosis op een standaard, moderne vloei) en de andere dag kregen ze een placebo.
De wetenschappers gebruikten vervolgens een aantal verschillende technieken om verschillende fysiologische functies te observeren en te evalueren. Van bijzonder belang waren technieken die bekend staan als arteriële spin-labeling, rusttoestand-MRI en magneto-encefalografie.
Zonder al te veel in detail te treden, volstaat het te zeggen dat deze technieken een nauwkeurige evaluatie mogelijk maken van de bloedstroom, neurale verbindingen en de productie en functie van hersengolven. De vrijwilligers kregen zowel een placebo als een dosis LSD zonder te weten welke dat was, wat ervoor zorgde dat de resultaten onbevooroordeeld waren en dat de vrijwilligers een gelijke hoeveelheid psychosomatische veranderingen in hun hersenen en lichaam zouden veroorzaken.
Robin Carhart-Harris was de andere vooraanstaande onderzoeker die samen met Nutt het onderzoek leidde. Hij wees erop dat uit de scans bleek dat de vrijwilligers die onder invloed waren ‘met hun ogen dicht keken’. De hersenen konden de visuele ervaringen die werden waargenomen, zelfs met de ogen van de vrijwilliger dicht, niet gemakkelijk onderscheiden van die van een gewone visuele ervaring met open ogen.
Hoewel de door LSD beïnvloede vrijwilligers hun ogen dicht hadden, lieten de scans zien dat veel meer gebieden in de hersenen actief waren en bijdroegen aan visuele verwerking.
Er zijn enige twijfels over hoe effectief het onderzoek kan zijn gezien de kleine steekproefomvang, althans volgens een interviewer die voor nature.com werkt. Ze uitten ook hun bezorgdheid over het feit dat sommige proefpersonen te veel in de hersenscanner bewegen en hoe dit de resultaten zou kunnen beïnvloeden.
Nutt zegt dat hij gelooft dat de resultaten juist zijn. Ze lijken erg op de resultaten die worden bereikt bij het bestuderen van vrijwilligers onder invloed van psilocybine, verteld hij, alleen veel sterker.
Unificatie en scheiding van hersengebieden
Het toedienen van LSD aan proefpersonen leidde tot een hele reeks veranderingen in de hersenen. Deze veranderingen waren zeer gevarieerd en het zou enorm veel tijd kosten om te bepalen hoe elk van deze veranderingen bijdraagt aan het complexe samenspel van de effecten van LSD.
De visuele cortex is bijvoorbeeld over het algemeen het deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor het verwerken van visuele informatie zoals afbeeldingen. Carhart-Harris wees erop dat het gebruik van LSD leidde tot veranderingen in de visuele verwerking die op een “meer verenigd brein” leken te wijzen. Neurale netwerken die normaal gesproken zicht, aandacht, beweging en gehoor verwerkten, werkten nu samen met elkaar.
Dit verklaart enkele van de hallucinatoire ervaringen die mensen melden bij het gebruik van LSD, evenals de aanzienlijke toename van het verbeeldingsvermogen. Het tegenovergestelde is echter ook waar: sommige delen van de hersenen raken onsamenhangend en ontkoppeld.
De parahippocampus en de retrospleniale cortex zijn de twee meest significante regio’s die door dit fenomeen worden beïnvloed. Deze segregatie leidde tot een verlies van identificatie met het zelf of met de persoonlijke identiteit die psychonauten vaak ‘ego verlies’ noemen.
Dit verlies van individualiteit klinkt misschien angstaanjagend, en in eerste instantie melden velen dat het dat ook is. Het resultaat van deze ervaring is echter vaak dat het individu zijn identiteit versmelt met die van de wereld om hem heen.
Net zoals een kind, vervuld met verwondering, niet heeft geleerd hoe het zich van zijn omgeving kan scheiden door grenzen op te werpen tussen het Zelf en de Ander, zo stelt LSD mensen in staat tijdelijk het eenheidsbewustzijn te ervaren. Dit wordt over het algemeen gevolgd door gevoelens van liefde en acceptatie van andere levende wezens en van het leven zelf.
Nutt denkt in dezelfde lijn. Hij is van mening dat LSD helpt om enkele van de beperkingen op te lossen die aan het denken worden opgelegd wanneer mensen door het schoolsysteem worden gevoed en in de samenleving worden uitgespuugd. We moeten strikte grenzen stellen aan de uitdrukking en vorming van gedachten als we willen slagen in een kapitalistische samenleving en ons aan de wet willen houden.
In wezen is de wetenschap geslaagd in haar reductionistische benadering om een transcendente en spirituele ervaring te reduceren tot niets meer dan de herschikking van neurale netwerken. Daagt dit het idee uit dat er in feite een spirituele ervaring plaatsvindt? Zoals het oude gezegde zegt, zo boven, zo beneden. Misschien zijn deze neurale veranderingen slechts de grove, fysieke schaduw van de effecten die door LSD worden geproduceerd in subtiele rijken van bewustzijn die ongrijpbaar blijven voor de diepgaande ontleding van het reductionisme.
Potentieel voor therapeutisch gebruik van LSD
In beide gevallen zijn neurowetenschappers extatisch over deze ontdekking. David Nutt, de leider van de vorige studie, is bijzonder opgewonden en zegt dat deze ontdekking “voor de neurowetenschap is wat het Higgs-deeltje was voor de deeltjesfysica”, verwijzend naar het neurologische begrip van spirituele ervaringen van eenheid. “We wisten niet hoe deze diepgaande effecten tot stand kwamen. Het was te moeilijk. Wetenschappers waren ofwel bang of konden niet de moeite nemen om de enorme hindernissen te overwinnen om dit voor elkaar te krijgen.”
Het heeft bijna een eeuw geduurd sinds de eerste synthese van LSD in 1938 voordat onderzoekers een idee kregen van hoe het sommige van zijn meer transcendentale ervaringen produceert. Een deel hiervan is grotendeels te wijten aan de criminalisering van LSD die tegen het einde van de jaren zestig plaatsvond. Daarmee kwam in feite direct een einde aan wetenschappelijk onderzoek naar deze substantie.
Tegenwoordig echter, nu er een meer liberale benadering wordt gevolgd met betrekking tot psychedelica, halen onderzoekers het tempo op. Nutt blijft uitleggen hoe het vermogen van LSD om beperkend denken te elimineren, mensen zou kunnen helpen om psychiatrische stoornissen te overwinnen.
Depressieve patiënten of mensen die worstelen met verslavingen merken bijvoorbeeld vaak dat ze ongezonde denkpatronen hanteren of naleven. Deze gedachtepatronen vormen overtuigingen die zich vervolgens manifesteren als acties en de persoon gevangen houden in een negatieve cyclus. Nutt gelooft dat LSD mensen kan helpen zichzelf uit dergelijke giftige denkcycli te halen en ze mogelijk, met behulp van psychotherapie, te vervangen door gezondere.
Verdere studie – Veroorzaakt LSD echt hallucinaties, of laat het ons de echte wereld zien?
De bovenstaande ondertitel klinkt misschien belachelijk voor iemand die niet veel onderzoek heeft gedaan naar LSD, maar degenen die bekend zijn met psychedelica zullen zien dat het niet zo onwaarschijnlijk is. Al meer dan een decennium suggereert een consistente hypothese dat LSD niet echt hallucinaties veroorzaakt, althans niet in de traditionele zin. Integendeel, wat we zien als we onder invloed zijn van LSD, komt dichter bij hoe het universum er in werkelijkheid uitziet.
Tijdens ons dagelijks leven fungeert een deel van de hersenen dat bekend staat als de thalamus over het algemeen als een filter. Het helpt om ‘overtollige’ zintuiglijke input uit de wereld te verwijderen, zodat we niet overweldigd raken. Zonder de thalamus zouden we constant gebombardeerd worden met zoveel prikkels dat het zou voelen als… nou ja, – zoals deze studie lijkt te suggereren – een acid trip.
Dat komt omdat de lopende theorie suggereert dat LSD ervoor zorgt dat de thalamus stopt met het uitfilteren van overtollige informatie, waardoor we het universum in zijn onvervalste vorm kunnen waarnemen.
Recente ontdekkingen in de kwantumfysica en een langdurige kennis die is opgedaan door de studie van deeltjesfysica hebben de weg vrijgemaakt voor deze theorie, evenals vele andere, minder levensvatbare theorieën over het gebruik van LSD.
De kwantumfysica heeft onthuld dat de realiteit alleen bestaat als er een bewuste waarnemer aanwezig is om de waarschijnlijkheidsfunctie in te laten storten tot een solide realiteit. We begrijpen ook dat er op een nog dieper niveau geen vaste realiteit is. Er is zelfs helemaal geen materie aanwezig. Er is gewoon energie, golvend op verschillende frequenties om de illusie van verschillende dichtheden te creëren.
Met andere woorden, het universum bestaat alleen uit energie in beweging – nou, dat is een beetje hoe het eruit ziet voor iemand onder invloed van LSD.
Wanneer iemand LSD gebruikt, laat de thalamus niet alleen een grotere hoeveelheid informatie toe om de bewuste geest binnen te komen. Deze informatie wordt ook dieper in de hersenen vertaald naar gebieden zoals de cortex.
Er zijn enkele interessante theorieën over hoe dit de effecten van LSD zou kunnen beïnvloeden. Het is bijvoorbeeld bekend dat de posterieure cingulate cortex helpt bij het vormen van iemands zelfgevoel. Er wordt gedacht dat overbelasting van deze regio zou kunnen bijdragen aan een gevoel van zelfontbinding.
Geschreven door Nigel Ford – onderzoek auteur, hulpverlener en eigenaar van Hermetic Herbals.
