Het menselijk lichaam is het meest complexe en ingewikkelde in het universum zoals wij dat kennen. Religieuze mensen zeggen dat het Gods grootste schepping is. Wetenschappers zullen zeggen dat dit het meest verbazingwekkende wonder is dat door evolutie is voortgebracht. Non-dualisten zullen het met beide eens zijn. Hoe het ook zij, het lijdt geen twijfel dat het menselijk lichaam een verbazingwekkend schouwspel is in zijn complexiteit en diepte.
Een van de meest interessante mechanismen in het menselijk lichaam zijn de communicatieprocedures, of in ieder geval een van de vele: de cellulaire.
Alle levende wezens zijn samengesteld uit cellen. Aangezien het lichaam is opgebouwd uit cellen, die algemeen worden beschouwd als de bouwstenen van het leven. En om te kunnen functioneren, moeten deze cellen met elkaar kunnen communiceren.
Ze kunnen dit op verschillende manieren doen; meestal door een soort eiwit of enzym door een kanaal te sturen om een andere cel te waarschuwen voor iets belangrijks. De complexiteit van de vele systemen die cellen gebruiken om te communiceren is echter absoluut fascinerend.
Mobiele communicatiekanalen zouden, als we volledig zouden inzoomen, eruitzien als drukke megasteden. Cellen sturen informatiepakketten naar onze bloedbaan, die de rol van een snelweg op zich neemt. Actieve gebieden met veel mobiele communicatie, zoals het hart, lichten op als een zakencentrum.
Dit artikel zal iets uitleggen over cellulaire communicatie met een beetje speciale aandacht voor een verbinding die tryptamine wordt genoemd. Tryptamine wordt van nature geproduceerd door het menselijk lichaam en wordt ook in de natuur aangetroffen, interessant genoeg, als de basis van veel psychedelische verbindingen die de manier waarop onze cellen communiceren ingrijpend veranderen. En hoewel het kan functioneren als een neurotransmitter, wordt het eigenlijk niet als een neurotransmitter beschouwd.
Hoe communiceren cellen?
De meest voorkomende vorm van cellulaire communicatie wordt signalering genoemd. Wanneer de ene cel een andere cel moet waarschuwen, sturen ze een bepaald signaal mee. Niet alle soorten signalen worden door alle cellen erkend.
Er zijn talloze verschillende manieren waarop cellen signalen kunnen uitwisselen. Deze omvatten:
- Autocriene signalering. Dit type signalering stelt de cel in staat om met zichzelf te communiceren en een soort respons of reactie teweeg te brengen door zijn eigen receptoren te activeren.
- Gap junction signalering. Cellen die naast elkaar bestaan, zijn vaak verbonden door wat we ‘gap junctions’ noemen. Cellen kunnen communiceren door informatie over deze gap junctions te verzenden.
- Paracriene signalering. Bij paracriene signalering zal de berichten cel communiceren met een nabijgelegen cel.
- Endocriene signalering is het equivalent van interlokale gesprekken. Cellen moeten liganden of andere organische verbindingen in de bloedbaan sturen, zodat ze kunnen worden afgeleverd bij de ontvangende cel, die vervolgens op de juiste manier zal reageren.
Wat zijn cellen en cellulaire receptoren?
Ons lichaam is een gigantisch netwerk van cellen die voortdurend informatie ontvangen, delen en doorgeven door middel van microscopische mechanismen.
Bij al deze soorten signalering worden receptoren gebruikt. Een receptor is een eiwitmolecuul dat intern of extern aan een cel is bevestigd. Deze eiwitten ontvangen chemische signalen die door andere moleculen worden verzonden en geven zo hun eigen subtiele responsieve signalen af.
Overal in het menselijk lichaam zijn verschillende soorten receptoren te vinden. De receptoren in de hersenen zijn neurotransmitterreceptoren. Ze verschillen aanzienlijk in functie van de receptoren die in de rest van het lichaam te vinden zijn.
Deze zijn verder onderverdeeld in meer categorieën op basis van het specifieke type betrokken receptor.
Hersencelreceptoren
Hersencellen, of neuronen, hebben receptoren die neurotransmitterreceptoren worden genoemd, of soms gewoon neuroreceptoren.
Deze receptoren kunnen zich ofwel aan het ontvangende uiteinde van de synaps bevinden (het gebied dat twee hersencellen met elkaar verbindt, waarin neurotransmitters ‘rondzweven’ op zoek naar receptoren om zich op te richten) of ze kunnen presynaptisch zijn (bestaand aan dezelfde kant als het neuron dat het signaal afgeeft). Aan welke kant het signaal wordt afgeleverd, kan het bericht en de reactie veranderen.
Wanneer een post synaptische receptor een signaal ontvangt, ontstaat er een verandering in de cellulaire membraanpotentiaal. Dit doen ze door een ionenkanaal te openen of te sluiten.
Elke cel in ons lichaam wordt beschermd door een membraan. Dit membraan bepaalt wat de cel mag binnenkomen of verlaten. Veranderingen in de dichtheid of functie van het membraan, membraanpotentiaal genoemd, kunnen veranderen wat de cel binnenkomt of verlaat.
Een ionenkanaal is een pad waardoor ionen kunnen reizen. Ionen zoals natrium en calcium zijn enkele van de belangrijkste boodschapper verbindingen waar onze hersenen op vertrouwen. Wanneer een receptor de in- of uitstroom van deze belangrijke stoffen beïnvloedt, kan het lichaam zich op een andere manier gaan gedragen.
Van deze neurotransmitterreceptoren zijn er twee hoofdtypen. Dit zijn ionotrope en metabotrope receptoren.
De ionotrope receptoren, zoals je nu zou kunnen raden, zijn degenen die de toestand van de ionenkanalen beïnvloeden. Ze zijn ligand-gated, wat betekent dat een ligand die door een andere cel wordt gestuurd, zal fungeren als een sleutel om het ionenkanaal te openen.
Ionotrope receptoren zijn onder meer:
- GABAa-receptoren
- NMDA-receptoren
- Kainate-receptoren
- AMPA-receptoren
- Glycinereceptoren
- Nicotinische acetylcholinereceptoren
- 5-HT3-serotoninereceptoren
Metabotrope receptoren daarentegen hebben geen kanalen die door liganden kunnen worden geopend of gesloten. In plaats daarvan, wanneer deze receptoren worden gestimuleerd door neurotransmitters, beginnen ze de paden te moduleren die de feitelijke functie van de neurotransmitters en ionenkanalen regelen. Deze receptortypen omvatten:
- Adrenerge receptoren
- Dopaminereceptoren
- GABAb-receptoren
- Glutamaatreceptoren
- Histaminereceptoren
- Muscarine-acetylcholinereceptoren
- Opioïde receptoren
- Serotoninereceptoren
Sensorische receptoren
Sensorische receptoren verschillen nogal van de receptoren die met neurotransmitters te maken hebben. Deze receptoren reageren op verschillende soorten externe stimulatie en worden dus geclassificeerd volgens het type stimulatie dat ze activeert. De meest voorkomende soorten receptoren en de relevante stimuli die ze activeren zijn:
- Chemoreceptoren, gestimuleerd door chemicaliën
- Thermoreceptoren, getriggerd door temperatuur
- Mechanoreceptoren, deze worden gestimuleerd door druk
- Fotoreceptoren, geactiveerd door licht
Dit zijn brede classificaties, waarbij elke groep tientallen verschillende receptoren bevat die zijn afgestemd om op verschillende triggers te reageren. Baroreceptoren zijn bijvoorbeeld fijn afgestemd om te reageren op schommelingen in de bloeddruk. Proprioceptoren hebben betrekking op jouw gevoel voor positie en kunnen verband houden met balanceren.
Sensorische receptoren zijn overal in het lichaam te vinden. Degenen die zich in de buurt van het huidoppervlak bevinden, worden huidreceptoren genoemd. Mechanoreceptoren zijn te vinden in alle spierweefsel. Ze helpen de spieren rekbaar en mobiel te houden.
Hoe zit het met tryptamine?
Fans van psychedelica zullen waarschijnlijk al iets weten over tryptamines. Veel van deze mensen begrijpen tryptamine echter alleen als het gaat om psychedelische drugs. De verbinding kan ook door het lichaam worden aangemaakt en heeft tal van belangrijke fysiologische functies. Dus wat is tryptamine en waar wordt tryptamine voor gebruikt?
Tryptamine in de hersenen en het lichaam
In het lichaam helpt tryptamine ook bij het reguleren en herstellen van de functie van enkele van de belangrijkste neurotransmitters in de hersenen. Het reguleert het hele systeem dat wordt geassocieerd met dopamine, serotonine en glutamaat.
In het menselijk lichaam wordt tryptamine gesynthetiseerd uit het aminozuur L-tryptofaan. Tryptamine is een indolamine-metaboliet van tryptofaan, gekenmerkt door zijn indool (een gefuseerde benzeen- en pyrroolring).
Tryptamine wordt in de menselijke darm geproduceerd door bacteriën. Deze bacteriën zetten tryptofaan, dat in veel voedingsmiddelen voorkomt, om in tryptamine. Nadat het in de darm is geproduceerd, helpt het de serotoninereceptoren te activeren – waarvan de meeste in de darm worden aangetroffen – en helpt het je stoelgang te reguleren.
Veel van de meest voorkomende neurotransmitters – met name degenen die voornamelijk worden beïnvloed door psychedelica – hebben één ding gemeen: de tryptamine-structuur is genest in hun eigen moleculaire structuur. Vaak aangeduid als aminerge neurotransmitters, deze omvatten serotonine en dopamine.
Tryptamine en drugs
Wat voor soort substantie is tryptamine? Dit is een vraag waar veel psychonauten nieuwsgierig naar zijn. Tryptamine zelf is echter geen drug, althans niet in de typische zin van het woord. Dat is niet om diegenen te negeren die vragen waarvoor tryptamine wordt gebruikt. Het heeft een diversiteit aan functies.
Tryptamine is een van de belangrijkste componenten van verschillende medicijnen, zowel natuurlijke als door de mens gemaakte medicijnen, die op zijn minst gedeeltelijk als neuromodulatoren fungeren. Deze omvatten bufotenine – de psychedelische verbinding die is afgeleid van Amazone-kikkers – DMT en zijn talrijke derivaten, waaronder psilocybine en psilocine.
De tryptamine structuur in de moleculaire kern van deze stoffen is waarschijnlijk de reden waarom ze zo’n diepgaand effect hebben wanneer ze aan mensen worden toegediend. De hersenen herkennen tryptamine en zorgen ervoor dat de stoffen krachtige veranderingen in de cel functie veroorzaken, wat resulteert in de effecten die vaak worden geassocieerd met psychedelica.
De tryptaminefamilie van substanties omvat een aantal populaire psychedelica, zowel legaal als illegaal. Veel van deze werden voor het eerst gesynthetiseerd door Alexander Shulgin en zijn vrouw, Ann Shulgin. Zij waren de eerste wetenschappers die de effecten van deze krachtige verbindingen daadwerkelijk bestudeerden. Enkele van de meest populaire legale tryptamines zijn te vinden in psychedelische planten.
Tryptaminen hebben over het algemeen een sterke wisselwerking met het serotoninesysteem. Dit is vergelijkbaar met lysergamiden, die niet hetzelfde zijn als tryptamines, hoewel ze soms worden aangeduid als ‘complexe tryptamines’.
Het is waarschijnlijk de sterke overeenkomst tussen tryptofaan en serotonine, en de metaboliet van tryptofaan (tryptamine) waardoor stoffen met een tryptamine-ruggengraat zo sterk kunnen interageren met het menselijk lichaam.
Conclusie
Neurotransmitters zijn krachtige en belangrijke componenten van onze hersenen en ons zenuwstelsel. Zonder hen zouden onze cellen niet goed kunnen communiceren en zouden we stuntelen, niet meer in staat zijnde om te praten of communiceren. Begrijpen wat het functioneren is van de verschillende neurotransmittersystemen, evenals de verbindingen die ermee interageren.
Tryptamine zelf kan als een soort neurotransmitter functioneren, hoewel het zijn eigen unieke functies heeft. Het kan echter de activiteit van een aantal verschillende neurotransmittersystemen beïnvloeden, waardoor het ongelooflijk waardevol is.
